اثرات عصاره هیدروالکلی گیاه چایل اوتی بر روی سیمای بیوشیمیایی و ارتشاح لکوسیتی لوزالمعده در دیابت تجربی خود ایمن در موش های c۵۷bl/۶

سابقه و هدف: دیابت نوع1 یک بیماری خودایمن می باشد. امروزه توجه عموم به استفاده ازترکیبات طبیعی جهت درمان دیابت افزایش یافته است. مطالعه حاضر به منظور ارزیابی اثرات عصاره هیدروالکلی گیاه چایل اوتی (cynodon dactylon) بر روی سیمای بیوشیمیایی و تغییرات هیستوپاتولوژیک پانکراس در دیابت تجربی خود ایمن در موش های c57bl/6 انجام شده است. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی پس از القای دیابت خود ایمن، موش ها به سه گروه درمانی(تعداد موش ها در هر گروه10 عدد بود) تقسیم شده و به مدت دو هفته عصاره هیدروالکلی چایل اوتی (mg/kg100،200،400) را (روزانه- خوراکی) دریافت کردند. چهارده روز پس از آخرین دوز تجویزی استرپتوزوتوسین، موش ها نخاعی شده و پانکراس آن ها برای ارزیابی های هیستوپاتولوژیک جمع آوری شدند. اندازه گیری قند خون ناشتا، کلسترول و تری گلیسیرید هم در هفتمین و چهاردهمین روز پس از آخرین دوز تجویزی استرپتوزوتوسین انجام شد. جهت مقایسه داده های ناپارامتری (nonparametric) مرتبط با یافته های هیستوپاتولوژیک از آزمون  kruskal-wallisاستفاده گردید. هم چنین به منظور مقایسه سایر داده ها از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه (anova) و tukey’s test استفاده شد. یافته ها: نتایج به دست آمده حاکی از کاهش معنی دار قندخون ناشتا، کلسترول و تری گلیسیرید در سرم موش های گروه تیمار نسبت به گروه کنترل بود. به علاوه، شدت فیلتراسیون لکوسیتی در گروه هایی که عصاره هیدروالکلی چایل اوتی را دریافت کرده بودند، نسبت به گروه درمان نشده، کاهش یافته بود. استنتاج: به نظر می رسد که عصاره هیدروالکلی چایل اوتی ممکن است اثر درمانی مقابله کننده با تخریب سلول های بتا و انسولیت در مدل موشی دیابت نوع 1 را داشته باشد و ممکن است به عنوان یک استراتژی درمانی مفید در دیابت نوع 1 انسانی مد نظر قرار گیرد.